Ze zijn er weer ingevlogen. Het “gat” in de veranda is opgevuld en heeft vloerverwarming (geen koude voetjes meer daar 🙂 )
Nu vooral nog kleine afwerkingen en de chape moet natuurlijk drogen. (Deze is al spiegelglad gemaakt maar daar heb ik geen foto van)
Zoals je op de foto (linksboven) kunt zien liep de veranda heel erg af en kon Sjoe niet ten einde wandelen. Ook was de constructie volledig versleten dus was het tijd om te renoveren.
We hebben wederom Thuismakers in de arm genomen omdat deze firma fantastisch werk levert.
Hieronder al wat ze op een week tijd gedaan hebben gekregen…
Het is echt al prachtig aan het worden, als ook verdraaide stoffig in het huis, dus nog even doorbijten.
Volgend jaar geen renovaties of werken alstublieft, ik ben het even beu.
Zoals geadviseerd hebben we niks aan de voortuin gedaan, buiten dat Sjoe de ergste stengels er uit aan het halen is en langzaam beginnen er mooie bloemetjes te verschijnen…
We gaan nog wel en klein beetje bij zaaien en dan maar wachten wat we nog meer allemaal te zien krijgen 🙂
Wel lastig is dat de meeste beginnende bloemetjes natuurlijk buiten de perken hun best doen…
Dit eendenkuikentje heeft al lekker grote voeten…
In de verzameling amigurumi mag natuurlijk geen poes ontbreken…
Sookie vond deze zo goed gelukt dat ze van de tafel gegooid moest worden want zij duld geen concurrentie.
Ik heb de smaak weer te pakken!
Uitdaging geaccepteerd en klaar voor pasen 🙂
Diverse “tips & tricks” en “shortcuts” verder, hangt deze quilt aan onze muur.
Soms is het beter om je aan de “regeltjes” te houden dan je te laten vangen door goedbedoelde ideeën.
Met diverse omwegen en achteruit naaien vind ik het best mooi geworden. Nu nog een naam bedenken en er een label in maken!
Sommige mensen zullen mij wel voor zot verklaren maar ik wilde de scootmobiel graag een beetje personaliseren.
Met heel veel dank aan Monique die heeft meegedacht, alles heeft gemaakt / uitgeprint en is komen plakken.
Vandaag een stralend zonnetje, maar met één blik op de thermometer wist ik dat qua “mooi weer” dit “schone schijn” was.
Extra veel laagjes kleding later kreeg ik mijn jas bijna niet meer dicht, maar ik wou en zou vers geperst sinaasappelsap voor mijn ventje gaan halen.
Ik begin mijn scoot steeds beter te kennen en het lukt steeds beter om te manoeuvreren maar ik blijf moeite hebben met obstakels (want dat zijn regengoten, op-/afritten, zebrapaden etc hier écht wel… obstakels!) want als de boel te hard schud laat ik het gas los en sta ik plots heel erg stil. Lichtelijk ironisch gezien ik schrik had voor het feit dat er geen echte rem op leek te zitten.
Ook is het lastig om te zien waar je parkeert. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat je een hele gehandicapten-plek in neemt, maar men wordt ook niet vrolijk als je een derde van de fietsenstalling in neemt!
Al bij al was het een rustige rit over wat een eindeloos parcours van kinderkopjes lijkt (ik moet zien dat ik mijn boosheid ten opzichte van de infrastructuur hier wat kan lossen), dus weer helemaal door elkaar geschud maar sjoe was blij met zijn sinaasappelsap.