Bij bijna iedere ontmoeting krijg je de vraag “hoe is het?” Helaas is dit meer een retorische vraag waar het antwoord “goed” op wordt verwacht.
Voor mij is zo’n vraag een nachtmerrie, want het gaat vaak niet goed. Ik heb geen zin om te liegen, maar heb ook geen zin om mijn uitleg te doen uit angst zeurderig over te komen. (Daar bovenop willen veel mensen het ook gewoon niet weten)
Wat ik nu van mijzelf begin te merken als het niet zo lekker gaat is dat ik me probeer op te sluiten thuis om maar niemand tegen te hoeven komen. Zelfs mijn blog niet updaten doe ik dan niet. Maar ben er ook achter dat dit geen oplossing is.
Op dit moment gaat het dus niet zo lekker, de vermoeidheid heeft de overhand en ik heb ook veel pijn en stijfheid in spieren en gewrichten.
Mijn zicht is eveneens dubbel geslagen. Dit alles resulteert er in dat ik zelfs mijn hobbies bijna niet kan uitvoeren met chagrijnigheid als gevolg.
Als je niet wilt weten hoe het met me gaat, vraag dan niet “hoe is het?” AUB
Wat super goed dat je dit schrijft. Want idd, mensen vragen hoe gaat het, en verwachten een “GOED”. En zeker als je je vaak niet goed voelt kan je het idee hebben dat je gaat zeuren. Nou meid, je kunt bij mij niet vaak genoeg ‘zeuren’hoor. Want ik wil echt weten hoe het met je gaat. Of dat nou goed, minder of gewoon niet goed is!!! Blijven zeggen hoor!!!
We bellen weer ok?!
Dikke knuffel Mieke
jakkes, m’n hartje, ik wou – uit de grond van mijn hart – dat ik iets kon doen om dir te verhelpen