Alles ging goed, tot ik maandag wakker werd.
Geen gevoel meer in mijn benen en struikeld mij door het huis bewogen om een telefoon te bereiken.
Na contact te hebben gehad met de MS-kliniek in Melsbroek heeft Nonkel Rudi mij naar het Middelheim gebracht.
Mijn Neuroloog uit Melsbroek werkt een dag per week ook in het Middelheim, dus vandaar dat dat zo geadviseerd werd.
Na iets meer dan viereneenhalfuur op de spoed hadden ze een kamer voor mij en hingen ze een baxter cortizone en een baxter met zout water aan zo’n gruwelijk handige paal en een venijnige prik in mijn handen.
Verder ben ik sowieso helemaal lek geprikt voor allerlei onderzoeken.
Gelukkig ben ik nu weer thuis en slof ik op mijn gemakje rond.
Zal nog een tijd rust moeten pakken, maar het gaat alweer een pak beter.
Toch wel verschieten eigenlijk hoor!
Je hebt dagelijkse ongemakken van MS, maar daar leer je min of meer mee omgaan.
Als je dan ineens even niks meer kunt en terug in het ziekenhuis beland is het angstaanjagend om met je neus terug op de feiten gedrukt te worden.
Maar ik probeer er maar niet al te veel meer aan te denken en door te gaan met de leuke dingen in het leven….
Wat een schrik, gelukkig gaat het weer beter, en sluit me bij “mam” aan
een telefoon naast je bed leggen!
m’n harteke : een telefoon naast je bedje leggen !!!!!