Deze middag zijn we met Pitoeke naar de dierenarts gegaan en is hij vredig in mijn armen in slaap gevallen.
Zo’n 12 1/2 jaar geleden was Pitoeke (toen al een jaar of 5) in ons leven gekomen.
Hij was een lieve, soms wat nukkige kat met voorkeur voor plastic tasjes om op te plassen.
Hij was onze “echtbreker” want hij moest en zou tussen ons in zitten of liggen.
Op het eerste zicht was hij een rustige en verdraagzame je-weet-wel-kater maar toch was hij baas in de buurt.
Thuis had hij het misschien niet altijd voor het zeggen, daarbuiten was hij de schrik van de buurt.
Lieve Pitoe, we hebben een fantastische tijd samen gehad en we zullen altijd een plekje in ons hart voor je hebben.
maar lieve schatten toch, wat een verdriet weer, het enige wat jullie kan troosten is dat Pitoeke bij jullie een zalig leventje mocht hebben, hou dat altijd in gedachten.
Hij gaat zeker gemist worden.
Ik vraag me af of de mensen in de buurt van de dierenarts regelmatig mensen in hun auto zien met tranen in hun ogen…