Sommige mensen zullen mij wel voor zot verklaren maar ik wilde de scootmobiel graag een beetje personaliseren.

Met heel veel dank aan Monique die heeft meegedacht, alles heeft gemaakt / uitgeprint en is komen plakken.

Vandaag een stralend zonnetje, maar met één blik op de thermometer wist ik dat qua “mooi weer” dit “schone schijn” was.
Extra veel laagjes kleding later kreeg ik mijn jas bijna niet meer dicht, maar ik wou en zou vers geperst sinaasappelsap voor mijn ventje gaan halen.

Ik begin mijn scoot steeds beter te kennen en het lukt steeds beter om te manoeuvreren maar ik blijf moeite hebben met obstakels (want dat zijn regengoten, op-/afritten, zebrapaden etc hier écht wel… obstakels!) want als de boel te hard schud laat ik het gas los en sta ik plots heel erg stil. Lichtelijk ironisch gezien ik schrik had voor het feit dat er geen echte rem op leek te zitten.

Ook is het lastig om te zien waar je parkeert. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat je een hele gehandicapten-plek in neemt, maar men wordt ook niet vrolijk als je een derde van de fietsenstalling in neemt!

Al bij al was het een rustige rit over wat een eindeloos parcours van kinderkopjes lijkt (ik moet zien dat ik mijn boosheid ten opzichte van de infrastructuur hier wat kan lossen), dus weer helemaal door elkaar geschud maar sjoe was blij met zijn sinaasappelsap.

Het zonnetje scheen dus dikke jas en handschoenen aan, en op pad voor een eerste toertje.
Rechtsaf richting de verkeerslichten en terug, wat was dat koud!!!!
Thuis snel even een dikke sjaal en dikkere handschoenen gezocht voor de tweede helft van mijn missie…

Ditmaal linksaf, en bijna aan het einde van onze straat staat er een mini-bieb – oftewel een boeken-ruilkastje – waar ik wou kijken en wat boeken ruilen.
Wederom verdraaide koud dus geprobeerd wat harder te rijden om er zo wat sneller te geraken, helaas zijn onze voet-/fietspaden niet echt fantastisch dus ben stevig door elkaar gerammeld.
Eenmaal thuis helemaal verkleumd, maar fier op mijn eerste afgelegde afstand.

Een tijdje geleden had het ziekenfonds voorgesteld om eens te kijken naar een scootmobiel aangezien de rolstoel ondanks zijn leeftijd van 4 jaar nog steeds in goede staat is. Na een rapport te hebben laten opmaken in het ziekenhuis (psychotherapeut, ergotherapeut, dokter, de hele rimram weer) konden we op pad om te gaan kijken en een aanvraag te laten indienen!

Maandag dan een half uur onderweg geweest naar een winkel met redelijk uitgebreid aanbod (de meeste in de buurt hebben slechts enkele modellen die je kan proberen…) en voor het eerst op een scootmobiel gezeten om te testen.

Op de foto zie je de pure paniek en verwondering in mijn ogen vanwege de 3 km/u die toch wel heel erg snel leek…
Nu vier weken wachten tot de Vlaamse Zorgkas bedacht heeft of ik toch wel gehandicapt genoeg ben om een bijdrage te krijgen voor de scootmobiel en dan zijn we weer wat mobieler!

Gisteren was het een prachtige dag om te fietsen, droog, lekker zonnetje en niet te veel wind.
Omdat we vandaag 15 jaar getrouwd zijn wilde ik een kleinigheidje voor mijn schat gaan kopen, dus op naar het Picoloplein in Stabroek!

Een film die op zijn lijstje stond en een paar sleffers gevonden, dus fier naar huis,….
Op een 800 meter van huis merkte ik dat ik een platte band had en fietsen ging echt niet meer. Dan maar proberen om naar huis te duwen, maar dat is niet simpel als je met een driewieler moet laveren en je zelfs zonder bagage slechts een 100 meter kan stappen…

Nog maar een vijf a zeshonderd meter te gaan in tranen naar mijn Sjoe gebeld die net vertrokken was van zijn werk in Amsterdam en die had ook geen goede suggesties.
Uiteindelijk stopte er een lieve madam die kennelijk had gezien dat ik het moeilijk had (ook al deed ik mijn best om het te verbergen) en die adviseerde de fiets op slot te zetten en bracht mij met mijn boodschapjes naar huis.

Eenmaal thuis geprobeerd om op mijn plooi te komen, maar dit was toch wel een harde klap en Sjoe stond in file op de A2 van Amsterdam richting Utrecht.

Ik zag van bij de voordeur een van de buren, dus stoute schoenen aangedaan en mijn verhaal gaan doen. Alles is als in een waas aan mij voorbij gegaan, maar voor ik het wist zat ik op een stoel op buurman zijn oprit, een buurvrouw kwam een flesje water brengen en diens zoon werd opgedragen mijn fiets te gaan halen. De diverse buren die er ineens waren, waren allemaal zeer bezorgd en meelevend. Ze hebben me terug naar huis gebracht, fiets in de garage gezet en op het hart gedrukt dat ik had mogen bellen.

Lieve mensen; een hele GROTE DANKJEWEL!!

Vandaag eens goed gekeken naar mijn band, vond ik er een oorbel in…

Het was zo?n prachtig weer dat ik een stuk wou fietsen en overmoedig als ik soms kan zijn wilde ik naar Stabroek!

Onderweg ben ik af en toe gestopt om een foto te maken (bewijsmateriaal!) en op iets meer dan een half uur ben ik tot op het Picoloplein geraakt *fier*

Echt gewinkeld heb ik niet want ik zat vooral met de gedachte ?geraak ik nog wel terug? in mijn hoofd…
Gelukkig had ik een flesje water meegenomen en met diverse tussenstops ben ik veilig en wel thuis geraakt.

Het was al een tijd geleden dat we nog eens met plezier naar de Ikea zijn geweest. Het was precies altijd een uithoudingstest waarbij ik strompelend, buiten adem, met helse pijnen en dubbelklappend zicht van dat alles, over de finishlijn (=kassa) moest geraken.

Vandaag was het een koopzondag en zijn we vol goede moed met de rolstoel in de kofferbak naar Wilrijk gereden. Het begon allemaal heel erg onwennig om met de rolstoel te gaan; “Waar is de lift?”, “Waarom zit ik op buggy-hoogte?” en “Waarom zie ik zoveel billen??”. Sjoe probeerde er dan ook nog eens een draai aan te geven door te doen alsof we in een achtbaan zaten!

Eindelijk besefte ik dat ik gewoon kon rondkijken naar wat er eigenlijk in de winkel staat en mijn verlanglijstje groeide met de minuut 🙂
De laatste etappe was wel snel voorbij want mijn lieve schat kreeg het een beetje op zijn heupen omdat er wel h??l veel volk was. Voor mij geen extra uitdaging deze keer om hem bij te houden en onnozel volk mis te houden, ik zat gewoon te zitten en dat was eigenlijk wel handig =)

Ergens is die eerste keer dat ik (buiten een ziekenhuis) met een rolstoel rondreed best goed meegevallen, de ?vreemde? blikken van andere mensen leer je al snel te negeren. Ik was ergens wel beschaamd en/of gegeneerd, maar dat is gelukkig redelijk snel verdwenen. Ondanks de beperking was ik vrijer en kon ik genieten. Daarbovenop hoefde ik nadien niet een paar dagen bij te komen wat ook alweer meevalt!

Ik heb lang mogen wachten maar eindelijk zijn mijn rolstoel en fiets geleverd!

Voordat ik op mijn nieuwe fiets kon springen moesten er nog wat dingen afgesteld en/of uitgelegd worden. Gelukkig zit er een handleiding voor de rolstoel bij en een telefoonnummer voor de fiets als ik nog vragen mocht hebben want het ging allemaal een beetje snel.

Toen Ivan van het OZ weg was heb ik eerst wat foto?s gemaakt en daarna ben ik met mijn versierde fiets vertrokken… Leuk!