Bionic woman #2

De voetopheffer (of “jumper” zoals Sjoe hem noemt) is gearriveerd!

Het is wel enorm wennen! Een beetje alsof je opnieuw moet leren stappen omdat je op bepaalde vlakken toch wel minder bewegingsvrijheid hebt, terwijl aan de andere kant je al jaren onbewust bij bepaalde bewegingen met andere delen van je lichaam hebt zitten compenseren terwijl dit nu dus niet meer hoeft. Gevolg is al enkele keren omvallen maar hopelijk dat het snel went en ik vooral de voordelen begin te merken.

Bionic woman

Er is veel aan de gang vanwege mijn MS.
Omdat ik ben beginnen slepen met mijn (linker-)voet is geadviseerd om een voetopheffer te gaan gebruiken.
Vorige maand moest daarom een gipsafdruk van mijn been genomen worden en vandaag mocht ik gaan passen.

Er moeten nog een paar aanpassingen komen alsook bandjes aangezet worden en dan mag ik deze volgende week gaan halen.
Ik moet dit elke dag zo lang mogelijk dragen om mijn houding te verbeteren en ook dat slepen tegen te gaan.

Ben benieuwd!

Traplift

Ook nog vorig jaar hebben wij een aanvraag gedaan voor een traplift. Dit zodat ik van het hele huis gebruik kan maken en als nodig aan de verwarming kan.

Twee super toffe techniekers stonden hier gisteren om 19:15 en na viereneenhalf uur zijn ze maar even opgehouden om vandaag nog eens drie uur verder te werken aan onze traplift.

Al één testrit gedaan en naar beneden is wel verschietachtig. Nu mogen we deze 24 uur niet gebruiken zodat de lijm uit kan harden.
Weer een lichtelijk confronterende stap verder.

Vias / Cara

Je kan je wenden tot het CARA voor een rijgeschiktheidsonderzoek wanneer je een mogelijke vermindering van je functionele vaardigheden hebt.

Nu hadden wij natuurlijk al van het CARA gehoord, maar pas vorig jaar wist een dokter ons te vertellen dat bij de officiële diagnose van MS je rijbewijs niet meer geldig is. En dat ik daardoor ook niet met ons Ami-ke mag rijden.

Half oktober(!!) zijn we dan begonnen met het bijeen sprokkelen van informatie voor het dossier.

Vandaag mocht ik dan eindelijk me melden om 8:45 in Kontich (andere kant van de Antwerpse ring)
Na een babbeltje en een paar testen kreeg ik te horen dat ik een rijproef moest doen.

Nog steeds niet helemaal goed wakker, heb ik diep ademgehaald en ben ik met de handgeschakelde auto (zoals op de foto) vertrokken. Voor mijn gevoel heb ik het best goed gedaan, maar er zaten natuurlijk wel schoonheidsfoutjes in mijn rijstijl. Eenmaal terug in het centrum nog wat testjes en de mededeling dat ik niet enkel mijn brommobielrijbewijs krijg, maar mijn volledige rijbewijs terug. Weliswaar met een aantekening dat het niet geldig is voor evenwichtsgevoelige voertuigen.

De uitslag zou ik binnen de twee weken met de post ontvangen en dan mag ik daarmee naar het gemeentehuis…

Scoot en de GB Market

Vandaag een stralend zonnetje, maar met één blik op de thermometer wist ik dat qua “mooi weer” dit “schone schijn” was.
Extra veel laagjes kleding later kreeg ik mijn jas bijna niet meer dicht, maar ik wou en zou vers geperst sinaasappelsap voor mijn ventje gaan halen.

Ik begin mijn scoot steeds beter te kennen en het lukt steeds beter om te manoeuvreren maar ik blijf moeite hebben met obstakels (want dat zijn regengoten, op-/afritten, zebrapaden etc hier écht wel… obstakels!) want als de boel te hard schud laat ik het gas los en sta ik plots heel erg stil. Lichtelijk ironisch gezien ik schrik had voor het feit dat er geen echte rem op leek te zitten.

Ook is het lastig om te zien waar je parkeert. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat je een hele gehandicapten-plek in neemt, maar men wordt ook niet vrolijk als je een derde van de fietsenstalling in neemt!

Al bij al was het een rustige rit over wat een eindeloos parcours van kinderkopjes lijkt (ik moet zien dat ik mijn boosheid ten opzichte van de infrastructuur hier wat kan lossen), dus weer helemaal door elkaar geschud maar sjoe was blij met zijn sinaasappelsap.

Scoot en de mini-bieb

Het zonnetje scheen dus dikke jas en handschoenen aan, en op pad voor een eerste toertje.
Rechtsaf richting de verkeerslichten en terug, wat was dat koud!!!!
Thuis snel even een dikke sjaal en dikkere handschoenen gezocht voor de tweede helft van mijn missie…

Ditmaal linksaf, en bijna aan het einde van onze straat staat er een mini-bieb – oftewel een boeken-ruilkastje – waar ik wou kijken en wat boeken ruilen.
Wederom verdraaide koud dus geprobeerd wat harder te rijden om er zo wat sneller te geraken, helaas zijn onze voet-/fietspaden niet echt fantastisch dus ben stevig door elkaar gerammeld.
Eenmaal thuis helemaal verkleumd, maar fier op mijn eerste afgelegde afstand.

Scootmobiel

Vandaag is mijn scootmobiel geleverd!
Net voordat de firma (Hego Mobile) arriveerde begon het de regenen. Eens ze er waren was het weer echt niet prettig meer dus scoot rap uit het busje de garage ingereden.

Na wat uitleg en het nodige papierwerk staat mijn herwonnen vrijheid te wachten op een relatief droge dag (morgen mogelijk een zonnetje maar wel veel wind)
Dus dan enkel nog maar de reclame-stickers eraf geprutst en wat foto’s gemaakt…

Scootmobiel

Een tijdje geleden had het ziekenfonds voorgesteld om eens te kijken naar een scootmobiel aangezien de rolstoel ondanks zijn leeftijd van 4 jaar nog steeds in goede staat is. Na een rapport te hebben laten opmaken in het ziekenhuis (psychotherapeut, ergotherapeut, dokter, de hele rimram weer) konden we op pad om te gaan kijken en een aanvraag te laten indienen!

Maandag dan een half uur onderweg geweest naar een winkel met redelijk uitgebreid aanbod (de meeste in de buurt hebben slechts enkele modellen die je kan proberen…) en voor het eerst op een scootmobiel gezeten om te testen.

Op de foto zie je de pure paniek en verwondering in mijn ogen vanwege de 3 km/u die toch wel heel erg snel leek…
Nu vier weken wachten tot de Vlaamse Zorgkas bedacht heeft of ik toch wel gehandicapt genoeg ben om een bijdrage te krijgen voor de scootmobiel en dan zijn we weer wat mobieler!

Platte band

Gisteren was het een prachtige dag om te fietsen, droog, lekker zonnetje en niet te veel wind.
Omdat we vandaag 15 jaar getrouwd zijn wilde ik een kleinigheidje voor mijn schat gaan kopen, dus op naar het Picoloplein in Stabroek!

Een film die op zijn lijstje stond en een paar sleffers gevonden, dus fier naar huis,….
Op een 800 meter van huis merkte ik dat ik een platte band had en fietsen ging echt niet meer. Dan maar proberen om naar huis te duwen, maar dat is niet simpel als je met een driewieler moet laveren en je zelfs zonder bagage slechts een 100 meter kan stappen…

Nog maar een vijf a zeshonderd meter te gaan in tranen naar mijn Sjoe gebeld die net vertrokken was van zijn werk in Amsterdam en die had ook geen goede suggesties.
Uiteindelijk stopte er een lieve madam die kennelijk had gezien dat ik het moeilijk had (ook al deed ik mijn best om het te verbergen) en die adviseerde de fiets op slot te zetten en bracht mij met mijn boodschapjes naar huis.

Eenmaal thuis geprobeerd om op mijn plooi te komen, maar dit was toch wel een harde klap en Sjoe stond in file op de A2 van Amsterdam richting Utrecht.

Ik zag van bij de voordeur een van de buren, dus stoute schoenen aangedaan en mijn verhaal gaan doen. Alles is als in een waas aan mij voorbij gegaan, maar voor ik het wist zat ik op een stoel op buurman zijn oprit, een buurvrouw kwam een flesje water brengen en diens zoon werd opgedragen mijn fiets te gaan halen. De diverse buren die er ineens waren, waren allemaal zeer bezorgd en meelevend. Ze hebben me terug naar huis gebracht, fiets in de garage gezet en op het hart gedrukt dat ik had mogen bellen.

Lieve mensen; een hele GROTE DANKJEWEL!!

Vandaag eens goed gekeken naar mijn band, vond ik er een oorbel in…