Hier ben ik aan het proberen mijn veters te strikken.

Sookie sprong op mijn rug en overlaadde mij met knuffels en kusjes.
Denk dat ze niet wou dat ik vertrok?

Onze drie zijn raar of zelden zo dicht in elkaars buurt dat ze op één foto passen…

Ik gok dat dit hun eerste vergadering voor dit nieuwe jaar is geweest…

Veel gaan onze katten niet buiten maar als de deur openstaat moeten ze natuurlijk op pad. Normaal komen ze door dezelfde deur binnen als dat ze naar buiten zijn gegaan, soms door het raam maar altijd aan de achterkant van ons huis.

We wonen aan een drukke baan, dus zijn we blij dat ze niet ver weg gaan.

Dit jaar heeft ons Sookie iets nieuw bedacht. Eenmaal buiten spurt ze linksom langs het huis om daarna over de omheining te springen en dan nog een bochtje linksom te maken waardoor ze uit komt bij de voordeur waar ze toch zeer dringend binnen gelaten wenst te worden.

De voorkant van het huis is eng, maar het is zo leuk om ons meerdere keren de voordeur open te laten doen 😀

Soms vraagt Sjoe of ik iets om het scherm van zijn computer wil bekijken, dus dan buig ik een beetje voorover om zijn scherm beter te zien en dan…

laat ik over mij heenlopen door ons Sookie…

De kerstman heeft weer goed uitgezocht…

Net voordat ik naar het ziekenhuis moest begonnen de katten van “hun melk” te zijn; meer mekkeren, extra of juist minder aandacht vragen, of algemeen gezien gewoon moeilijk doen…

Bij terugkomst waren ze ook wel duidelijk dat ze het er niet mee eens waren dat ik even weg was geweest: direct nadat ik op de zetel was geïnstalleerd moest Diesel erbij (niet de subtielste want hij maakte duidelijk dat ik moest gaan slapen) vrijwel onmiddellijk afgelost door Sookie die ik bijna van mij af moest meppen (Ze mikt vooral op de buik waar de “au” is. :)). En maar ronken die twee!

Bijouke zou zichzelf niet zijn als ze het niet allemaal maar heel erg eng vindt; ze vindt dat ik vreemd ruik, vreemd klink en vreemd doe, dus daar moet je mee oppassen!
Ook zij is wel komen knuffelen en troosten maar buiten het bereik van de camera…

Zondagochtend werd ik wakker gemiauwd door een onbekende kat, die van ons hoorde ik tussendoor ook rommelen.

Er stond een lieve kater voor de deur die maar bleef miauwen en toen ik de deur open deed schrok hij niet, sterker nog: hij liet zich aaien en ging zelfs liggen, dit was duidelijk geen wilde kat. Een uurtje later moest Sjoe even naar de overkant waar zelfs daar het gemekker te horen was. Op de terugweg heeft hij de kat naar de achtertuin geleid zodat deze in ieder geval van de drukke baan weg was.

Uiteindelijk naar “Zwerfkat Stabroek Kapellen” gebeld met de vraag of zij konden komen kijken of meneer gechipt is, in de hoop zo misschien de eigenaar terug te vinden.
Op zich geen probleem, maar dan moesten wij hem wel even binnen pakken zodat ze zeker waren dat ze niet voor niets langs kwamen. Het venteke vond dat helemaal niet erg, zo hard als hij kon miauwen kon hij evengoed ronken!

Omdat de zoektocht naar de eigenaar niet helemaal probleemloos verliep is hij een nachtje mogen blijven logeren maar de volgende dag werd het baasje alsnog gevonden. We kregen te horen dat hij Spock heet, chronische niesziekte heeft, en altijd een zeer vocale kat is die af en toe verloren loopt. Gelukkig is hij nu terug op zijn plek.

Omdat ons Sookie-meisje zo enorm kan genieten van een likje crème glacé,… mag ze voor één keer een paar likjes ♥♥