“Haast op de Spoed is zelden goed?

tummyEergisteren kreeg ik ongeveer een uurtje nadat ik wakker werd een stekende pijn in mijn buik. Zolang ik me niet bewoog viel het nog wel mee en was het gewoon een voos gevoel, maar van zodra er wat druk op de linkerkant van mijn buik kwam zat ik tegen het plafond.

Gezien ik wel meer last van pijnen heb en niet kleinzerig wil doen wou ik het nog even afwachten om te zien of het zou beteren. Niet dus.
Gisteren dus naar de dokter waar we een dikke 45 minuten konden wachten eer het onze beurt was. Na enkele onderzoeken kwam dan het verdict: niets te vinden!
Omdat hij het niet vertrouwde (en het nog geen 20u was) stelde hij voor om toch maar eens langs de Spoedafdeling van het ziekenhuis te rijden en de zaak wat verder te laten onderzoeken. Hij gaf een briefje mee met wat hij onderzocht had en wat er verder onderzocht moest worden. Zo gezegd zo gedaan dus en wij onderweg naar het Sint Augustinus.

Stipt 20u kwamen we daar aan en troffen een lege wachtzaal aan. “Leuk! Zullen we snel geholpen worden!”… dachten we.

De verpleegster stak een naald in mijn pols en nam wat bloed af waarna ik heel gezellig in een soort van cake-vorm mocht gaan plassen. En dat was dan dat!
Anderhalf uur later kwam een assistent eens langs om te horen hoe het ermee ging en of ik pijn had (JA!). De Nederlander keek enkele keren nogal bedenkelijk waarna hij wist te zeggen dat hij eigenlijk geen idee had en eens met de dokter ging spreken. Weer wachten dus.

Ondertussen had Stephan al een cola gehaald en was de wachtzaal bomvol gelopen blijkbaar maar op de Spoed was daar niets van te merken. Men sjokte rustig verder en tegen 11u kwam de dokter eindelijk eens goeiedag zeggen. Men had niets gevonden in mijn bloed en urine en hij vroeg… of ik pijn had?!?!? JA dus!

Tjah, wederom een bedenkelijk gezicht gevolgd door het bericht dat we dan toch maar even langs zouden moeten gaan bij de gynaecoloog. Drie verdiepingen naar boven en een 20-tal minuten later kwam er weer een andere Nederlandse assistent (een invasie van Nederlanders aan de gang misschien?) langs. Wederom heel de uitleg mogen doen waarna hij wederom wat op mijn buik begon te duwen. “Hebt ge hier pijn?” JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!

Het bedenkelijke gezicht kwam ook hier op het gezicht van de assistent te staan en dus begon hij aan een intern onderzoek. Of ik misschien zwanger was! Op een scherm waar wij vooral zwart/witte ruis konden zien slaagde hij erin om te zien dat alles in orde was en ik toch echt wel niet zwanger ben..

Wederom dat vertwijfelde gezicht. Misschien toch nog maar eens met de dokter spreken…

Terug 3 verdiepingen naar beneden en weer wachten op de dokter. Gelukkig kwam hij dit keer iets sneller voorbij (we stonden aan de receptie bij zijn werkschema) en we kregen een schitterende diagnose: “We hebben niets gevonden, neem wat Dafalgan en zie of het over gaat”.
Nog even de verpleegster de naald uit mijn pols laten snokken (letterlijk, aangezien ik toch al pijn had maakte het blijkbaar niet uit of ze het voorzichtig zou doen of niet?) en we mochten weer naar huis. Ondertussen was het middernacht.

4 uur op de Spoed dus met als resultaat nog evenveel pijn in mijn buik en een extra gat in mijn pols dat nu ook pijn doet. Tof!

3 thoughts on ““Haast op de Spoed is zelden goed?

  1. Niet te filmen, het lijken wel een stelletje amateurs, daar zou ik dus maar nooit meer naar toe gaan.
    Ik hoop dat de pijn inmiddels minder/weg is, maar ik zou er toch nog maar een andere dokter naar laten kijken.
    Veel sterkte en groetjes van

    Jolande

  2. Mien,
    Wat erg! Kun je niet beter contact opnemen met dat ziekenhuis in Melsbroek?
    Ik weet het ook niet, maar er moet toch iets gebeuren, Bel je morgen.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *