Een haan genaamd Chuck

Aan het begin van het jaar hoorden we vaak gekakel, soms dichtbij, soms verder weg. Na veel zoekwerk – dat zeker een maand geduurd heeft – zijn we erachter gekomen dat er een haan was gedumpt achter onze achtertuin. Niemand die weet waar hij vandaan komt maar voorlopig mag hij nu nog rustig rond blijven hobbelen.

Door een gat in de haag kunnen wij deze haan (die wij Chuck genoemd hebben) voorbij zien komen, en inmiddels zijn we zelfs “vrienden” geworden.
Nou ja, “vrienden”… ik geef hem eten door een lege keukenrol te vullen met strooivoer waarmee ik gemakkelijk tussen de draad kan en het dan aan zijn kant neer valt. In het begin liep hij weg, tegenwoordig staat hij regelmatig op dat plekje te roepen dat het tijd is voor snacks.

Het is precies een grumpy beestje want als ik dan af kom met mijn keukenrol, pikt hij af en toe in het karton om te zeggen dat ik moeten opschieten.
Verder “mompelt” hij veel, maar de VIP-behandeling lijkt hij toch lichtelijk te kunnen appreciĆ«ren

Chuck kukelt de hele dag door waarop wij de datum en tijd doorgeven om aan te tonen dat het al lang geen zonsopgang meer is, maar daar heeft hij geen boodschap aan: lawaai maken is zijn job!
Ook deze vent houdt niet van camera’s en de draad zit in de weg, maar ik heb toch een paar mooie foto’s šŸ™‚