Spoed: Aflevering 2

Zowel dit stukje als het vorige zijn geschreven door mijn schatje Stephan.

poekie Omdat men bij de Spoedafdeling eergisteren ons verteld had dat als de pijn hetzelfde bleef we nog maar eens moesten terugkomen voor een echografie, stonden we gisterenavond dus terug bij het ziekenhuis, klaar om wederom gepijnigd te worden en uren te wachten.

Stephan was wat eerder naar huis gekomen zodat we vroeger bij het Sint-Augustinus konden zijn en dit heeft wel degelijk effect gehad. Na DUIDELIJK gezegd te hebben dat we eergisteren reeds waren langsgeweest en we terug moesten komen voor een echografie, werden we naar een kamertje gebracht waar we slechts 10 minuten moesten wachten om een dokteres te zien. Deze wou natuurlijk zelf eerst nog wat drukken en voelen. “Doet het hier pijn? Of hier?” JAAAAAAA!

Half uurtje later zaten we dan eindelijk te wachten om de echo te laten doen, en 10 minuten later mochten we ook daar naar binnen. De dokter die deze ging doen wou op zijn beurt ook wel eens voelen (mijn buik lijkt toch wel zéér interessant te zijn) maar eens dat gedaan kreeg ik wat gel opgesmeerd en ging hij vlotjes met zijn toestel over mijn tubby om relatief snel te besluiten dat ik een soort spierpijn had. Spierpijn? Inderdaad, spierpijn!

Blijkbaar is de buikwand ook een spier en is deze op de een of andere manier geïrriteerd of ontstoken, waarschijnlijk door een verrekking door een verkeerde beweging of zo.

Nog even wachten in de hal (waar electrisch verstelbare luxezetels Stephan verwenden) op het verslag en we mochten terug naar huis. Blijkbaar was er in mijn bloed ook een kleine verhoging te zien van infectiewaarden maar dat zou wel door de MS kunnen komen en ook de pijn in mijn buik kunnen verklaren.

Twee uur in plaats van vier uur en dit keer effectief een diagnose!

Vandaag is er trouwens duidelijk verbetering merkbaar, de pijn is deftig geminderd.