Spock

Zondagochtend werd ik wakker gemiauwd door een onbekende kat, die van ons hoorde ik tussendoor ook rommelen.

Er stond een lieve kater voor de deur die maar bleef miauwen en toen ik de deur open deed schrok hij niet, sterker nog: hij liet zich aaien en ging zelfs liggen, dit was duidelijk geen wilde kat. Een uurtje later moest Sjoe even naar de overkant waar zelfs daar het gemekker te horen was. Op de terugweg heeft hij de kat naar de achtertuin geleid zodat deze in ieder geval van de drukke baan weg was.

Uiteindelijk naar “Zwerfkat Stabroek Kapellen” gebeld met de vraag of zij konden komen kijken of meneer gechipt is, in de hoop zo misschien de eigenaar terug te vinden.
Op zich geen probleem, maar dan moesten wij hem wel even binnen pakken zodat ze zeker waren dat ze niet voor niets langs kwamen. Het venteke vond dat helemaal niet erg, zo hard als hij kon miauwen kon hij evengoed ronken!

Omdat de zoektocht naar de eigenaar niet helemaal probleemloos verliep is hij een nachtje mogen blijven logeren maar de volgende dag werd het baasje alsnog gevonden. We kregen te horen dat hij Spock heet, chronische niesziekte heeft, en altijd een zeer vocale kat is die af en toe verloren loopt. Gelukkig is hij nu terug op zijn plek.

Rollercoaster

Ik had al een tijdje een zwaar gevoel in mijn buik, en af en toe pijn. Op den duur maar even langs de huisarts gegaan die zo gauw niks zag maar mij toch wat pillen voorschreef.
Twee dagen later (op een donderdag) was de pijn niet meer te harden, dus op advies van de huisarts naar de spoed (dit keer AZ Klina want die is het dichtste bij en had ik nog niet gehad)

Meteen een litertje bloed afgetapt, flink in mijn buik gepord, corona wisser in mijn hersenen, en een paar uur later hing ik aan enkele infusen terwijl ik naar mijn (gelukkig eenpersoons) kamer gebracht werd. Ze dachten aan een galblaas infectie wat de volgende middag bevestigd werd door een echo waarop vergroting en stenen te zien waren.

Door de coronamaatregelen mocht ik tijdens mijn verblijf maar 1 persoon op bezoek ontvangen en dat maximaal 1 uur per dag op afwijkende uren.
Tegen maandag had ik het helemaal gehad en mocht ik naar huis met twee antibiotica- en een pijnstillervoorschrift.

Thuis gauw een nestje gemaakt op de bank en dat wou Sjoe fotograferen. “Lach eens voor de foto” gevolgd door traantjes van de pijn van die glimlach…

Vandaag op controle geweest, 25 oktober een coronatest ondergaan, en op 27 oktober word ik geopereerd: bye bye galblaas.

Gelukkig zijn er deze maand ook nog toffe dingen gebeurd, maar mijn blog had geen prioriteit.