Gisteren was het een prachtige dag om te fietsen, droog, lekker zonnetje en niet te veel wind.
Omdat we vandaag 15 jaar getrouwd zijn wilde ik een kleinigheidje voor mijn schat gaan kopen, dus op naar het Picoloplein in Stabroek!
Een film die op zijn lijstje stond en een paar sleffers gevonden, dus fier naar huis,….
Op een 800 meter van huis merkte ik dat ik een platte band had en fietsen ging echt niet meer. Dan maar proberen om naar huis te duwen, maar dat is niet simpel als je met een driewieler moet laveren en je zelfs zonder bagage slechts een 100 meter kan stappen…
Nog maar een vijf a zeshonderd meter te gaan in tranen naar mijn Sjoe gebeld die net vertrokken was van zijn werk in Amsterdam en die had ook geen goede suggesties.
Uiteindelijk stopte er een lieve madam die kennelijk had gezien dat ik het moeilijk had (ook al deed ik mijn best om het te verbergen) en die adviseerde de fiets op slot te zetten en bracht mij met mijn boodschapjes naar huis.
Eenmaal thuis geprobeerd om op mijn plooi te komen, maar dit was toch wel een harde klap en Sjoe stond in file op de A2 van Amsterdam richting Utrecht.
Ik zag van bij de voordeur een van de buren, dus stoute schoenen aangedaan en mijn verhaal gaan doen. Alles is als in een waas aan mij voorbij gegaan, maar voor ik het wist zat ik op een stoel op buurman zijn oprit, een buurvrouw kwam een flesje water brengen en diens zoon werd opgedragen mijn fiets te gaan halen. De diverse buren die er ineens waren, waren allemaal zeer bezorgd en meelevend. Ze hebben me terug naar huis gebracht, fiets in de garage gezet en op het hart gedrukt dat ik had mogen bellen.
Lieve mensen; een hele GROTE DANKJEWEL!!
Vandaag eens goed gekeken naar mijn band, vond ik er een oorbel in…