Vondeling

Al een tijdje was er een kat ‘s nachts aan het “zingen” in de buurt.
Pitouke en deze kater hebben dinsdag kennelijk een goede babbel onder mijn auto gehad, want sindsdien had hij besloten om op ons terras te gaan wonen.

vondeling

Hij was wel wat schrikachtig, maar binnen enkele uurtjes vertrouwde hij ons en bleek het een echt knuffelbaasje.
Hij zag er wat verwaarloosd uit met kale plekken in zijn nek, een waterig oogje en nog wat dingen die we niet helemaal vertrouwden.
Ook kwamen we er achter dat het een niet gecastreerde kater was.

We hebben rondgehoord in de buurt, in de supermarkt en bij de dierenarts
Kennelijk was niemand dit lieve beestje kwijt.

vondeling

Eventjes hebben we geprobeerd om hem in huis te nemen maar zowel onze drie poezebeesten als Stephan waren het er niet mee eens.
Uiteindelijk de beslissing genomen om te bellen naar Allemaal Poezen met de vraag of we hem mochten langsbrengen.
Dus afgelopen vrijdag hebben we hem met veel moeite in een vouwkrat gepropt en weggebracht.
Ook hebben we een kleine donatie gedaan om een beetje mee te kunnen helpen in de kosten om het beestje te castreren en voor andere medische verzorging die hij misschien nodig heeft.
Momenteel zit hij in noodopvang, dinsdag wordt hij waarschijnlijk gecastreerd en daarna mag hij bij de andere katten.

Volgende week mag ik bellen hoe het met hem gaat.

Dat moet nu weer lukken….

Alles ging goed, tot ik maandag wakker werd.
Geen gevoel meer in mijn benen en struikeld mij door het huis bewogen om een telefoon te bereiken.
Na contact te hebben gehad met de MS-kliniek in Melsbroek heeft Nonkel Rudi mij naar het Middelheim gebracht.

Mijn Neuroloog uit Melsbroek werkt een dag per week ook in het Middelheim, dus vandaar dat dat zo geadviseerd werd.

Na iets meer dan viereneenhalfuur op de spoed hadden ze een kamer voor mij en hingen ze een baxter cortizone en een baxter met zout water aan zo’n gruwelijk handige paal en een venijnige prik in mijn handen.

Verder ben ik sowieso helemaal lek geprikt voor allerlei onderzoeken.

Gelukkig ben ik nu weer thuis en slof ik op mijn gemakje rond.
Zal nog een tijd rust moeten pakken, maar het gaat alweer een pak beter.

Toch wel verschieten eigenlijk hoor!
Je hebt dagelijkse ongemakken van MS, maar daar leer je min of meer mee omgaan.
Als je dan ineens even niks meer kunt en terug in het ziekenhuis beland is het angstaanjagend om met je neus terug op de feiten gedrukt te worden.
Maar ik probeer er maar niet al te veel meer aan te denken en door te gaan met de leuke dingen in het leven….