Het begint allemaal een beetje zwaar door te wegen.
Hier zit ik dan, in het Stuivenberg Ziekenhuis met mijn gloednieuwe laptop op schoot (kadootje van mijn Stephan) te twijfelen of ik mijn gevoelens wel met de rest van de wereld wil delen.
Ik moest er even tussenuit en ben er hier ook achtergekomen waarom.
Maar nu is er voor mij toch een moment aangebroken dat ik terug naar huis wil.
Ik mis mijn fantastische vent en onze drie pluizenbollen.
Ik heb het gevoel dat ik aangekomen ben op een eindstation en dat hier nog langer blijven geen zin heeft.
Daarjuist nog een gesprek gehad met een van mijn begeleidsters.
Alles wat die er over kon zeggen “wat als je nog niet sterk genoeg bent?”
Tjaa, dat weet ik ook niet, maar ik ben nu eenmaal een beetje een rare en dat zal nooit helemaal veranderen.
Ik zal altijd wel een beetje bang voor vanalles blijven en zelfzekerheid komt ook pas met de jaren.
De laatste tijd heb ik al zoveel gemist. Veel prachtige momenten, maar helaas ook een aantal droevige gebeurtenissen.
Al wat ik geleerd heb is dat met alles wat gebeurd, is gebeurd of zal gebeuren zal moeten leven en dat je er best het beste van kunt maken.
Ik wil weer verder en zoveel mogelijk plezier proberen te maken.