Spierpijn… maar niet echt

poekieVorige week dus 2x naar de Spoed geweest om uiteindelijk te horen te krijgen dat ik waarschijnlijk spierpijn heb aan mijn buikwand. Dat is de “officiële” diagnose van Sint-Augustinus althans.

Zowel Stephan als ik hadden donderdag echter nog naar de MS Kliniek in Melsbroek gebeld en daar wist men te zeggen dat deze pijn effectief van de MS zou kunnen komen en het lijkt nu dat dit ook effectief het geval is.

Tenzij mijn buikwand zich kan verplaatsen is het eerder de MS dan effectieve spierpijn waarvan ik last heb. Reden waarom ik (en Stephan ook) dit denk: de pijn is minder geworden, maar heeft zich gedeeltelijk naar mijn linkerbeen verzet. Gevolg hiervan is dat ik vrijdag dus amper kon lopen en zelfs binnenshuis mijn stok nodig had om me te verplaatsen. Gelukkig is het zaterdag en zondag serieus gebeterd en op het moment heb ik er nog wel last van maar enkel als ik me probeer uit te rekken of echt op de pijnlijke plaats doordruk. Het is dus niet meer zo dat gewoon aanraken al genoeg is om me door het dak te laten vliegen.

Dat is dus mee een van de meest ambetante zaken aan MS: dat je totaal verschillende symptomen kan hebben en dat het allemaal aan deze ziekte kan liggen zonder dat je dat met zekerheid weet en dus telkens de hele mallemolen moet ondergaan om dan een twijfelachtige diagnose te verkrijgen…

Wederom met dank aan Stephan voor het helpen schrijven!

Spoed: Aflevering 2

Zowel dit stukje als het vorige zijn geschreven door mijn schatje Stephan.

poekie Omdat men bij de Spoedafdeling eergisteren ons verteld had dat als de pijn hetzelfde bleef we nog maar eens moesten terugkomen voor een echografie, stonden we gisterenavond dus terug bij het ziekenhuis, klaar om wederom gepijnigd te worden en uren te wachten.

Stephan was wat eerder naar huis gekomen zodat we vroeger bij het Sint-Augustinus konden zijn en dit heeft wel degelijk effect gehad. Na DUIDELIJK gezegd te hebben dat we eergisteren reeds waren langsgeweest en we terug moesten komen voor een echografie, werden we naar een kamertje gebracht waar we slechts 10 minuten moesten wachten om een dokteres te zien. Deze wou natuurlijk zelf eerst nog wat drukken en voelen. “Doet het hier pijn? Of hier?” JAAAAAAA!

Half uurtje later zaten we dan eindelijk te wachten om de echo te laten doen, en 10 minuten later mochten we ook daar naar binnen. De dokter die deze ging doen wou op zijn beurt ook wel eens voelen (mijn buik lijkt toch wel zéér interessant te zijn) maar eens dat gedaan kreeg ik wat gel opgesmeerd en ging hij vlotjes met zijn toestel over mijn tubby om relatief snel te besluiten dat ik een soort spierpijn had. Spierpijn? Inderdaad, spierpijn!

Blijkbaar is de buikwand ook een spier en is deze op de een of andere manier geïrriteerd of ontstoken, waarschijnlijk door een verrekking door een verkeerde beweging of zo.

Nog even wachten in de hal (waar electrisch verstelbare luxezetels Stephan verwenden) op het verslag en we mochten terug naar huis. Blijkbaar was er in mijn bloed ook een kleine verhoging te zien van infectiewaarden maar dat zou wel door de MS kunnen komen en ook de pijn in mijn buik kunnen verklaren.

Twee uur in plaats van vier uur en dit keer effectief een diagnose!

Vandaag is er trouwens duidelijk verbetering merkbaar, de pijn is deftig geminderd.

“Haast op de Spoed is zelden goed?

tummyEergisteren kreeg ik ongeveer een uurtje nadat ik wakker werd een stekende pijn in mijn buik. Zolang ik me niet bewoog viel het nog wel mee en was het gewoon een voos gevoel, maar van zodra er wat druk op de linkerkant van mijn buik kwam zat ik tegen het plafond.

Gezien ik wel meer last van pijnen heb en niet kleinzerig wil doen wou ik het nog even afwachten om te zien of het zou beteren. Niet dus.
Gisteren dus naar de dokter waar we een dikke 45 minuten konden wachten eer het onze beurt was. Na enkele onderzoeken kwam dan het verdict: niets te vinden!
Omdat hij het niet vertrouwde (en het nog geen 20u was) stelde hij voor om toch maar eens langs de Spoedafdeling van het ziekenhuis te rijden en de zaak wat verder te laten onderzoeken. Hij gaf een briefje mee met wat hij onderzocht had en wat er verder onderzocht moest worden. Zo gezegd zo gedaan dus en wij onderweg naar het Sint Augustinus.

Stipt 20u kwamen we daar aan en troffen een lege wachtzaal aan. “Leuk! Zullen we snel geholpen worden!”… dachten we.

De verpleegster stak een naald in mijn pols en nam wat bloed af waarna ik heel gezellig in een soort van cake-vorm mocht gaan plassen. En dat was dan dat!
Anderhalf uur later kwam een assistent eens langs om te horen hoe het ermee ging en of ik pijn had (JA!). De Nederlander keek enkele keren nogal bedenkelijk waarna hij wist te zeggen dat hij eigenlijk geen idee had en eens met de dokter ging spreken. Weer wachten dus.

Ondertussen had Stephan al een cola gehaald en was de wachtzaal bomvol gelopen blijkbaar maar op de Spoed was daar niets van te merken. Men sjokte rustig verder en tegen 11u kwam de dokter eindelijk eens goeiedag zeggen. Men had niets gevonden in mijn bloed en urine en hij vroeg… of ik pijn had?!?!? JA dus!

Tjah, wederom een bedenkelijk gezicht gevolgd door het bericht dat we dan toch maar even langs zouden moeten gaan bij de gynaecoloog. Drie verdiepingen naar boven en een 20-tal minuten later kwam er weer een andere Nederlandse assistent (een invasie van Nederlanders aan de gang misschien?) langs. Wederom heel de uitleg mogen doen waarna hij wederom wat op mijn buik begon te duwen. “Hebt ge hier pijn?” JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!

Het bedenkelijke gezicht kwam ook hier op het gezicht van de assistent te staan en dus begon hij aan een intern onderzoek. Of ik misschien zwanger was! Op een scherm waar wij vooral zwart/witte ruis konden zien slaagde hij erin om te zien dat alles in orde was en ik toch echt wel niet zwanger ben..

Wederom dat vertwijfelde gezicht. Misschien toch nog maar eens met de dokter spreken…

Terug 3 verdiepingen naar beneden en weer wachten op de dokter. Gelukkig kwam hij dit keer iets sneller voorbij (we stonden aan de receptie bij zijn werkschema) en we kregen een schitterende diagnose: “We hebben niets gevonden, neem wat Dafalgan en zie of het over gaat”.
Nog even de verpleegster de naald uit mijn pols laten snokken (letterlijk, aangezien ik toch al pijn had maakte het blijkbaar niet uit of ze het voorzichtig zou doen of niet?) en we mochten weer naar huis. Ondertussen was het middernacht.

4 uur op de Spoed dus met als resultaat nog evenveel pijn in mijn buik en een extra gat in mijn pols dat nu ook pijn doet. Tof!

Weer zo moe…

Poekie in zijn mandDe mensen die regelmatig op mijn weblog komen zullen al wel gemerkt hebben dat ik niet zoveel gedaan heb.

Al weer een tijdje ben ik compleet overmeesterd door een enorme vermoeidheid. Precies of ik continu uitgeput ben.

Een bijkomend verschijnsel is dan dat ik last krijg van mijn ogen, waardoor de spieren in mijn nek zich aanspannen en ik bijna de hele tijd koppijn heb.

Zo onderhand vlieg ik tegen de muren op want er komt bijna niks uit mijn handen en als ik ergens slecht in ben is het niks doen.

Laten we hopen dat het rap voorbij is en ik weer lekker op mijn gemakje bezig kan gaan.

Het mooiste zicht op Antwerpen…

Normaal komen we enkel in de zomer samen met de MS-groep in het senioren centrum op Linkeroever.

Vandaag waren we daar echter uitgenodigd om Staf zijn 60ste verjaardag mee te vieren.

Ik heb meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om een foto van het uitzicht te nemen….

Uitzicht op Antwerpen vanaf senioren centrum op Linkeroever.

Op verzoek.

Geborduurde beerEen van mijn pennevriendinnen vroeg of ik iets voor haar kon borduren.

Hier in Zwijndrecht heb je een fantastisch handwerkwinkeltje, dus daar ging ik heen om inspiratie op te doen.

Meteen viel mijn oog op dit schattige beertje.

Ben er best lang op bezig geweest, maar ben trots dat het weer gelukt is!

Het nieuwe jaar in…

vuurwerkIk hoop dat jullie minstens net zo’n gezellige jaarwisseling hebben gehad als wij…

‘s Middags kwamen mijn broer en twee neven naar hier om met ons oudjaarsavond door te brengen.

Met veel quizzen, een oudejaars conference, veel babbellen en veel te veel pizza, ijs, chips en chocolade hebben we de avond doorgebracht totdat we rond 23:30 vertrokken richting Antwerpen om daar het vuurwerk te bekijken.

De afstand van hier naar Linkeroever is slechts een kilometer of 3, maar door de grote toestroom van mensen hebben we er 20 minuten over gedaan.

Om middernacht als eerste natuurlijk mijn ventje gezoend en daarna alle familie en bekende een gelukkig nieuwjaar gewenst.

Bij de jachtclub heb je een prachtig zicht op het vuurwerk en je wordt niet geplet door de mensen. Echter een ding dat ik moet onthouden dat het grasveld op den duur ophoudt en schuin afloopt in de Schelde. Dus toen ik de Mam wou zoenen kon Stephan me nog net naar hem toe trekken of ik had in de Schelde gelegen 🙂

Stephan, Guido, Robert, Martijn, heel erg dank je wel voor deze onvergetelijke jaarwisselling!

Aan iedereen nog eens de allerbeste wensen en al wat maar goed is voor 2008!!!