Ik borduur me nog eens klem, want weet bijna niet meer waar ik het zou moeten hangen 🙂
Productie nog eens helemaal van mijzelf 🙂
Al een tijdje had ik een oogje op dit borduurpakket, want de poezekes keken mij zo lief aan en ik wilde graag eens proberen om op zwarte a?da te borduren.
Toen ik deze kreeg ben ik er meteen in gevlogen en ben er vrijwel meteen achtergekomen dat het echt lastiger is dan dat ik had gedacht.
Een paar keer opzij gelegd en opnieuw begonnen, want ik wou dit toch echt wel af maken.
Ook doordat mijn ogen door de MS gauw moe zijn zag ik het op den duur letterlijk en figuurlijk niet meer zitten.
Gelukkig kwam mijn moeder met het voorstel om dit project af te maken…
Kennelijk heeft zij ook de behoefte gevoeld om er mee te gaan gooien, maar heeft ze tot het bittere einde de andere helft (als ook nog de siersteken, spansteken e.d.) er op gezet.
Ik ben helemaal blij dat dit borduurwerk toch tot een prachtig einde is gekomen.
Nu enkel nog strijken, lijst uitzoeken, laten inlijsten, gaatje laten boren, schroef zoeken en ophangen 🙂
Al meerdere malen was ik een “biscornu” tegengekomen in tijdschriften en dus wou ik het eens proberen.
Het ziet er moeilijker uit als het is.
Je borduurt eerst twee vierkanten die ja daarna op een speciale manier aan elkaar zet.
De beste uitleg (wel in het engels) heb ik hier gevonden.
Als je met meerdere dingen tergelijkertijd bezig bent is de kans groot dat ze dicht op elkaar af geraken.
Hardanger is een borduurtechniek die mij toch wel bevalt en waar ik zeker nog verder iets mee wil proberen.
Het enige wat ik nog moet leren hoe ik deftig aan- en/of afhecht, maar dan moet je voorlopig gewoon maar niet naar de onderkant kijken 🙂
Voor de liefhebbers hieronder het patroon dat ik gebruikt heb: