Al een tijdje had ik een oogje op dit borduurpakket, want de poezekes keken mij zo lief aan en ik wilde graag eens proberen om op zwarte a?da te borduren.
Toen ik deze kreeg ben ik er meteen in gevlogen en ben er vrijwel meteen achtergekomen dat het echt lastiger is dan dat ik had gedacht.
Een paar keer opzij gelegd en opnieuw begonnen, want ik wou dit toch echt wel af maken.
Ook doordat mijn ogen door de MS gauw moe zijn zag ik het op den duur letterlijk en figuurlijk niet meer zitten.
Gelukkig kwam mijn moeder met het voorstel om dit project af te maken…
Kennelijk heeft zij ook de behoefte gevoeld om er mee te gaan gooien, maar heeft ze tot het bittere einde de andere helft (als ook nog de siersteken, spansteken e.d.) er op gezet.
Ik ben helemaal blij dat dit borduurwerk toch tot een prachtig einde is gekomen.
Nu enkel nog strijken, lijst uitzoeken, laten inlijsten, gaatje laten boren, schroef zoeken en ophangen 🙂
