Gisteren was ik jarig en ook al vier ik dit niet meer, het moest toch wel een beetje een gezellige dag worden.
Mijn chauffeur (Aka Sjoe) had op deze dag een controle bij een arts geboekt en een MRI in het ziekenhuis dus werd ik al chagrijnig wakker.
Net na het ontbijt werd een pakketje geleverd met een mix van Rituals producten en even laten stond C. met een tof pakje met leuke knutseldingen erin voor de deur.
Ook de post bracht een aantal kaartjes en samen met de stortvloed van appjes voelde ik me heel even toch jarig.

Toen begon de misère. De dokter was al uitgelopen, had een dubbele afspraak geboekt en het was chaotisch. Met teveel tijd om over huis te gaan via de Ikea (wel leuk) naar het ziekenhuis gereden waar ze natuurlijk ook uitgelopen waren en we bijna drie kwartier hebben mogen wachten voor ik aan de beurt was. Zo’n MRI is op zich niet erg maar je wordt er altijd wat groggy van.
Ook al had ik helemaal geen honger meer nam Sjoe mij mee naar een brasserie voor kaaskroketjes.

Een dag vol up en downs dus. Volgende dinsdag uitslag van de MRI en dan hoop ik eventjes geen dokter meer te hoeven zien.
Vandaag nog een kaartje en diverse berichtjes ontvangen en vrijdag neemt sjoe me mee shoppen. Zo maken we er gewoon een verjaardag-paar-dagen van 🙂

Zes maanden na aankoop van de tickets was het eindelijk zover, Alex Agnew in de Elisabethzaal voor zijn nieuwste zaalshow, “Be careful what you Wish For!”.

Twintig minuutjes rijden tot in Antwerpen, dan nog een half uur vloeken vanwege afgesloten straten en wegomleidingen die totaal onduidelijk zijn en toen waren we eindelijk op het Astridplein waar we de parking in konden rijden (zéér traag want er is zo weinig ruimte voorzien dat je al makkelijk tegen de borduur rijdt!) om een gehandicaptenparkeerplaats te vinden vlak naast de lift: schitterend, we waren er helemaal klaar voor! Even snel naar boven, 20 meter rijden met de rolstoel tot bij de ingang van de zaal waar we opgewacht werden door een lieftallige hostess die ons direct wist te zeggen hoe we naar onze plaatsen konden gaan. Even vermelden: de Elisabethzaal is twee jaar geleden gerenoveerd en ziet er echt schitterend uit!

Tien minuten nadat we ons neergevlijd hadden gingen de lichten uit en begon Alex aan zijn show. Impressionant geluid, coole achtergrond, en het was er meteen op, alsof Alex onze gedachten kon lezen: of we ons geamuseerd hadden met het naar hier komen met al die werken en wegomleggingen! Vanaf de eerste minuut zat het dus al snor, en het werd er enkel maar beter op. Kreupel hebben we ons gelachen, met meerdere keren zelfs ogen die overliepen van tranen. Magnifiek!

Na een goede twee uur was de show gedaan, maar Alex wist nog te zeggen dat hij beneden klaar zou staan bij de tafel waar je wat goodies kon kopen alsook om selfies te laten maken. Zo gezegd zo gedaan, half uurtje aanschuiven in de rij en we konden naar huis met een hoodie alsook een gesigneerde poster van Alex!

Althans… dat was buiten de lift van de parking gerekend. Die ging slechts tot -1 en wij stonden natuurlijk op -2… Marleen dan maar in de rolstoel achter gelaten terwijl ikzelf met de trap naar -2 ging om de auto op te halen en snel-snel terug naar boven rijden om mijn lieverd in te laten stappen en de rolstoel in de koffer te gooien. Na weer een kwartier vloeken over wegomleggingen de Ring van Antwerpen opgeraakt waarna we een kwartiertje later weer thuis waren en weer een herinnering hadden om nooit meer te vergeten (enkel die verkeerssituatie in Antwerpen, die hopen we wél te vergeten!)

Even stil gevallen met handwerken. Gewoon even geen inspiratie / fut meer dus er maar even een puzzeltje bij gehaald, altijd leuk voor tussendoor en nu begint de inspiratie langzaam weer te borrelen.

Op 1 juli is een derde neefje geboren en wij mochten deze al twee-en-een-halve dag later komen bewonderen en knuffelen.
Proficiat aan ouders en broers met deze wondermooie knul !!

Natuurlijk hoort daar een geborduurd slabbetje en andere cadeautjes bij!